[Wideo] Zabawa Wilków w Babiogórskim Parku Narodowym

Zabawa (nie tylko) u wilków stanowi bardzo ważny element życia społecznego. Rozładowuje stres, dostarcza zwierzętom przyjemności, pomaga nawiązywać i ustalać wzajemne relacje. U młodych osobników pomaga także wykształcić odpowiednią masę mięśniową i opanowywać dane odruchy.

Wygląd i zmysły wilków

Wilk jest ssakiem należącym do drapieżników. Jest bezpośrednim przodkiem psa. Ma sylwetkę maratończyka, z wąską klatką piersiową, chudym zadem oraz długimi kończynami. Umożliwia mu to wytrwały chód, a w razie konieczności szybki, długodystansowy bieg. Ogon wilka jest puszysty i zakończony ciemnymi włosami, swobodnie zwieszony sięga do stawu skokowego tylnych łap. Głowa jest duża, z szerokim czołem, długim pyskiem, skośnie ustawionymi miodowo-żółtymi oczami i sterczącymi, stosunkowo krótkimi uszami.  Dorosłe samce są większe od samic o ok. 10–20%. Masa ciała dorosłych samców to ok. 40-45 kg, a samic średnio 35 kg. W zimie wilki mają bardzo grubą i puszystą sierść, latem jest ona znacznie cieńsza. Powoduje to, że zimą wilki wydają się o wiele większe, a ich kończyny i uszy krótsze, niż są w rzeczywistości. Wilki znane są ze świetnego węchu, który obok fenomenalnego słuchu jest dla nich najbardziej istotnym narzędziem komunikowania się z przedstawicielami tego samego gatunku oraz pozyskiwania informacji o otaczającym środowisku. Natomiast wzrok wilków jest słabszy. Szczególnie za dnia drapieżniki te widzą gorzej niż ludzie, nieostro, dostrzegają lepiej obiekty poruszające się, niż nieruchome. Są na dodatek daltonistami, rozpoznają głównie kolor szary, oraz żółty i niebieski. Nocą wilki widzą natomiast zdecydowanie lepiej niż ludzie, co ułatwia im dostrzeżenie zdobyczy.

Terytoria wilków

Każda wilcza grupa rodzinna zajmuje oddzielne terytorium. W górach powierzchnia ta wynosi 150 km2. Członkowie rodziny wędrują codziennie w jego obrębie, przemierzając kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt kilometrów w poszukiwaniu pokarmu. Tu polują, czasami razem, a najczęściej w mniejszych podgrupach, jedzą i odpoczywają. Nory oraz miejsca wychowu szczeniąt są położone w jego centralnej części. Pary rodzicielskie pozostawiają w terytorium na skrzyżowaniach i drogach leśnych informacje ostrzegawcze dla obcych wilków, ale także przekazy dla członków rodziny w postaci śladów zapachowych – odchodów, moczu i drapania ziemi.  Wilki porozumiewają się m.in. za pomocą dźwięków, wydając skomlenia, popiskiwania lub ciche powarkiwania. Co ciekawe wilki bardzo rzadko szczekają, jeśli już, jest to niski, gardłowy dźwięk ostrzegawczy. Na większy dystans, poza znakami zapachowymi, komunikują się za pomocą wycia, które słyszą nawet z odległości 10 km. Dzięki temu, w razie rozdzielenia się lub zagubienia mogą się odnaleźć w tak dużym obszarze, jaki zajmuje wilcze terytorium. Poszczególne grupy rodzinne nie są do siebie zbyt przyjaźnie nastawione, a nazbyt częste naruszanie granice terytorium sąsiada, prowokuje groźne w skutkach utarczki.

Co jedzą wilki?

Podstawą diety wilków w Polsce są dzikie ssaki kopytne. Stanowią one najczęściej ponad 90% masy zjedzonego przez nie pokarmu. Wilki polują najczęściej na jelenie, sarny i dziki, choć są w stanie zabić także łosia. Dietę uzupełniają mniejszymi ofiarami, m.in. bobrami i zającami, czasami borsukami, bardzo rzadko jedzą gryzonie. Zabijają też lisy, wałęsające się psy i koty. Zwierzęta gospodarskie stanowią zaledwie 1-3% masy zjedzonego przez nie pokarmu. W ich odchodach stwierdzano także obecność trawy, jednak nie jest ona trawiona i służy głównie oczyszczeniu przewodu pokarmowego z zalegającej siersci i kości. 

źródło Polskie Parki Narodowe

Udostępnij na Facebooku:

Share on facebook
Facebook

Reklama

Zobacz również..

Reklama

STRONY

Nasze SOCIAL
Kontakt
Przewiń do góry